XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

(...): ustekizun horrek fedea hautematea ala fedea oker ulertzea ote du bere sustraia?.

Eta hauxe da erantzun zehatza: fedea arbuiatzeak fedearen oso oker ulertzea du bere sustraia.

Fedearen ulerkera oker asko, irudizkera oker eta okerbideratze asko aztertua dugu.

Burutakizun eta izatekizun oragaitza eta azalgaitza da fedea.

Fedea azaltzeko erabili ohi diren eta liburu honen orrialdeetan erabili ditugun ia hitz guziak berriz ere okerki ulertzekoak dira.

Ezinbestekoa da hau, fedea beste fenomenoen albokoa izan ezik, norbere bizitzako fenomenu erdikoa denez gero: agiria eta izkutua une berean.

Erlijiozkoa izanik, erlijioa gainditu egiten du fedeak; orokorra izanik, zehatz eta konkretua da; oso baina oso aldakorra izanik, beti berbera da fedea.

Gizonak berezkoa du fedea bere izankizunean eta, horregatik, beharrezkoa eta orokorra du bere izatean.

Izatekoa eta beharrezkoa da gure garai hontan.

Bere muinean den bezala, hots, azkenaren axola bezala hartzen bada fedea, jakintza modernuak edo inolako filosofi motak ezingo dio fedeari azpia jan; eta Eliza, sekta eta erlijio mugimenduen barneko eta kanpoko fede-okerbideratzeek ezingo dute beztu fedea.

Fedea bera da fedearen oinarri eta berak zuritzen du bere burua, erasotzen dioten guziengandik; hauek fedeari, beste fede baten izenean ezik, ez bait dadukate erasotzerik.

Hauxe da fedearen dinamikaren garaipena: fedea ukatzea ere fede baten, hots, azken axola baten, agerpide ezagugarri izatea.